Chris Anderson, wereldberoemd door zijn boek “The Long Tail” en inmiddels pionier en top-ondernemer (3DRobotics) in de drone-industrie, liet afgelopen mei in Twente van zich horen tijdens The Future of High Tech. Zijn presentatie was voor mij het absolute hoogtepunt van dit evenement en ik denk nog geregeld terug aan de wijze woorden die hij sprak en de lessen die wij daaruit kunnen, maar vooral moeten trekken.
Anderson was gevraagd om zijn gedachten te delen over de manier waarop startup bedrijven de ‘global game-changers’ van morgen kunnen worden. Natuurlijk had ik een inspirerend verhaal verwacht, maar ik had niet verwacht dat zijn verhaal ook zo duidelijk zou maken op welk niveau we hier in Twente acteren. Anderson speelt vanuit Silicon Valley alleen voor winst in de Champions Leaque. Als wij onszelf in Twente met hem vergelijken dan spelen wij nog net voor lijfsbehoud in de Eredivisie. Het verschil in niveau komt voort uit een aantal oorzaken. Denk bijvoorbeeld aan het onvoorstelbare verschil in investeringsklimaat. Andersons bedrijf wist in 3 weken tijd 120 miljoen dollar aan investeringen binnen te halen en verbrandde in 3 maanden tijd de helft daarvan. Ter vergelijking; in onze regionale trots Clear Flight Solutions (de robotvogel) is 1,6 miljoen euro geïnvesteerd om haar ambitie tot marktleiderschap waar te maken. Anderson was waarschijnlijk te beleefd om in lachen uit te barsten toen hij dit bedrag van de manager van het Cottonwood Fund hoorde.
Het waren echter niet dit soort ‘harde’ randvoorwaarden, maar juist minder tastbare zaken als mentaliteit en ambitie die mij het meeste zijn bijgebleven. Andersons woorden “don’t ask permission, ask forgiveness” komen bijna dagelijks bij me op. Als je de ambitie hebt om de wereld te veranderen dan vraag je niet om toestemming. Indien noodzakelijk vraag je op een later moment om vergeving. Als Uber zich had ingeschreven als taxibedrijf en zich had geconformeerd aan de status quo dan waren ze nooit succesvol geweest, als PayPal zich had aangesloten bij de bestaande financiële sector idem dito en als AirBnB zich aan de richtlijnen voor de hotellerie had gehouden dan hadden ook zij nooit bestaan. Echte innovatie speelt zich af in een grijs gebied tussen wat wel en eigenlijk niet mag. Echte pioniers durven die grens op te zoeken, aan te raken en er misschien wel een stapje overheen te zetten (uiteraard binnen wat ethisch en maatschappelijk verantwoord is). Laten we zeggen dat zij een kleine kans lopen op de gevangenis, maar een grote(re) kans op succes in een wereld waar snelheid cruciaal is voor marktdominantie.
Waar zien we deze mentaliteit tegenwoordig in Twente? Ik moet u het antwoord schuldig blijven. Hoe is het bijvoorbeeld in hemelsnaam mogelijk dat er nog steeds geen drones vliegen op onze luchthaven? Onvoorstelbaar. Ik durf eerlijk gezegd niet eens uit te zoeken (het is vast nog veel erger dan ik denk) hoe lang we al spreken over onze nationale hot-spot voor drones, hier op de luchthaven. En terwijl wij lekker verder keuvelen en polderen vanuit een innige samenwerking tussen ondernemers, onderzoek en overheid presenteert men twee weken geleden in Zuid-Holland met veel bombarie het nationale drone center in Valkenburg. Perfecte timing lijkt me, want even daarvoor hebben wij hier in Twente onze opening geannuleerd omdat staatsecretaris Dijksma en haar ambtenaren toch nog niet klaar waren om het lintje door te knippen. Begint het hier op deze manier zo langzamerhand niet enorm kansloos te worden? De lucht in met die Twentse drones, nu of nooit! Ik wil wel eens zien welke autoriteit die drones uit de lucht gaat halen. In het slechtste geval kunnen we in Twente nog een keer genieten van een JSF in actie.
Deze column verscheen eerder in de Tubantia.
